Brenda Erens

Veilig Thuis is het landelijk advies- en meldpunt huiselijk geweld en kindermishandeling dat in Zuid-Limburg is ondergebracht bij de GGD. Brenda Erens onderzoekt hoe Veilig Thuis de werkwijzen verder kan verbeteren en wetenschappelijk kan onderbouwen. Dit onderzoek doet ze vanuit de Universiteit Maastricht/academische werkplaats. Daarnaast werkt ze drie dagen in de week als gedragswetenschapper bij Veilig Thuis. In die functie ondersteunt ze onder andere de onderzoekers die na meldingen van kindermishandeling of huiselijk geweld het feitenonderzoek doen. Ook is Brenda Erens als gedragswetenschapper betrokken bij het screenen van politiemeldingen.

“Ik ben al heel lang geïnteresseerd in menselijk gedrag en vooral in afwijkend, extreem gedrag. Ik wil weten hoe mensen tot hun daden komen. Daarom heb ik eerder bewust gekozen voor een studie psychologie en de master forensische psychologie.”

Tijdens haar studie voelde ze zich al aangetrokken tot het wetenschappelijk onderzoek en werkte ze als onderzoeksassistent.

“Maar ik wilde niet alleen onderzoek doen vanuit de universiteit. Ik vind het belangrijk om input uit de praktijk te krijgen en werkwijzen op die manier te verbeteren.”

Dat is precies wat ze nu doet en dat vindt ze ideaal.

“Bij Veilig Thuis zijn ze ook enthousiast over mijn promotieonderzoek.”

Ze is het onderzoek gestart met een door ZonMw gefinancierd project dat zich richt op de implementatie van het NICHD-interviewprotocol: een protocol voor het gesprek met kinderen die mogelijk traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt. In het buitenland, onder andere de USA en Schotland, wordt dit protocol al toegepast. De ervaring hier leert dat dit meer gedetailleerde, betrouwbare informatie oplevert en minder stressvol voor kinderen is.
Als dit project is afgerond, wil Brenda Erens graag vervolgprojecten opstarten. Ideeën zijn er genoeg.

“Zo is het bijvoorbeeld de vraag hoe we kunnen voorkomen dat kinderen weer terugkeren bij Veilig Thuis. Dat gebeurt nu nog regelmatig. Je zou kunnen onderzoeken wat het effect is van de inzet van een specifiek risicotaxatie-instrument. Ook laten we kinderen nu regelmatig tekeningen maken. Wellicht is die werkwijze te combineren met de werkwijze van het NICHD-interviewprotocol. Maar of we dat gaan onderzoeken, weet ik nog niet. Ik wil me in de keuze voor vervolgprojecten steeds laten leiden door resultaten uit eerder onderzoek. En waar de praktijk behoefte aan heeft, dat vind ik heel belangrijk.”